Expositie uit Barcelona: Collages van Agustín Martínez
Agustín Martínez: … of the beholder
Al een paar jaar volg ik het werk van Agustín Martínez: zijn bijzondere collages weten me elke keer weer te raken. Tijdens mijn laatste bezoek aan Barcelona heb ik een origineel van hem gekocht en bedacht ik hoe zijn andere manier om naar dingen te kijken ook bij Mooizo mv past. Ik ben dan ook heel blij dat we zijn collages mogen exposeren en ik hoop dat u net zo van zijn werk zult genieten als ik.
Time Out Barcelona beschreef onlangs de collages van Agustín Martínez (Benicarló, Valencia, 1976) als een droomwereld, en benoemde daarmee hoe Martínez elementen uit hun context haalt en ermee een nieuwe realiteit creëert. Martínez’ surrealistische wereld nodigt de toeschouwer uit diens eigen interpretaties te maken en conclusies te trekken, maar tegelijk ook om mee te dromen en het interpreteren voor later te bewaren.
Dat surrealisme een factor is in het werk van Martínez is niet verrassend: net als Dalí is hij geboren en getogen aan de noordoostelijke kust van Spanje en werd hij van jongsaf geconfronteerd met een werkelijkheid van draken en reuzen.
Ook groeide hij letterlijk op in een omgeving gedomineerd door de inspiratie van een andere belangrijke kunstenaar uit dit gebied: Gaudí. Martínez’ vader was een stukadoor die de filosofie van Gaudí als de basis van zijn werk beschouwde, en het huis dat hij voor zijn gezin bouwde, is één groot eerbetoon aan die filosofie, waardoor de jonge Agustín meer in één groot verhalenboek woonde dan in een huis.
En zoals Gaudí de mozaïeken die zo kenmerkend zijn voor zijn werken spontaan samenstelde uit stukken keramiek gemaakt door anderen, met een ander doel, zo ontstaan Martínez’ collages: niet volgens een vooraf bedacht concept, maar organisch. Dat biedt ons niet alleen een intrigerende blik in het onderbewuste van de kunstenaar, maar biedt ons ook de mogelijkheid onze eigen dromen te vormen met de elementen die Martínez ons aanreikt.
In een interview in de decembereditie van het Belgische kunst- en cultuurmagazine Et Alors verklaart Martínez deels de achtergrond van zijn werk: hoe hij zijn ‘innerlijke landschap’ niet kan uitleggen in woorden, maar dat beter kan in beelden. Ook al staat hij zelf vaak verbaasd van een werk dat hij zojuist gemaakt heeft, verbaasd door zijn eigen innerlijke landschap. Verrassend genoeg zegt hij in dit interview ook dat hij zich verschuilt achter zijn werk, terwijl de goede verstaander door Martínez’ werk juist een ongecensureerde blik wordt gegund in diens meest persoonlijke verlangens en angsten. Toch zijn de werken uit zijn oeuvre niet zwaar: daarvoor zijn ze te dromerig, waardoor zwaarte opeens kan veranderen in iets luchtledigs. Surrealistisch, inderdaad.
